کد مطلب:182674 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:217
باور معاد
اعتقادی به روزی كه انسان اندیشه و رفتار خویش را مجسم مشاهده می نماید، عمیق ترین باور انسان است. این نوع باور نقش محوری در ساختار اندیشه و رفتار انسان خواهد داشت. زیرا هنگامی بر این باور باشد كه تمام اندیشه و رفتار وی نگاشته و ضبط می شود، مراقب فكر و رفتار خویش خواهد بود. از روز قیامت، قرآن این گونه سخن می گوید كه آن روز تمام اندیشه ها و رفتارها در پیشگاه انسان آماده می شوند، یوما تجد كل نفس ما عملت من خیر محضرا. [1] .
این باور عمیق انسان را از رفتار ناشایست بازداشته و وادار می سازد تا برای آن سرای خویش توشه فراهم سازد. زیرا بر این باور است كه در آن سرا مهمان فضل و بركت خدا و مهمان سفره خویشتن است. حال نگری به اندیشه و رفتار زین العابدین علیه السلام افكنیم تا ببینیم چگونه برای این سفر آماده می شود و چگونه زاد و راحله برای سفر بی پایان آخرت فراهم می سازد؟
[ صفحه 71]
زهری می گوید علی بن الحسین علیه السلام را در شب سرد بارانی دیدم كه بر دوش خویش آرد و هیزم حمل می نمود. به او گفتم فرزند پیامبر، اینها چیست و كجا می بری، در پاسخ من گفت، من عزم مسافرت دارم و اینها هم نیازهای سفر من می باشند. به او گفتم اجازه دهید خدمت كار من اینها را كمك كند. وی اجازه ندادند. گفتم اجازه دهید من خودم كمك كنم بیاورم، امام در پاسخ می فرماید: من نیازهای سفرم را باید خودم ببرم و هنگامی كه نیازم شد، از آنها بهره ببرم، مرا به حال خود واگذار!
زهری می گوید من از حضرت جدا شدم. آنگاه بعد از چند روزی حضرت را در مدینه دیدم كه گویی مسافرت نرفته است، از حضرت پرسیدم كه یا ابن رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم شما مسافرت نرفتید؛ حضرت در پاسخ من فرمود منظور من آن سفری كه تو پنداشتی نبود. منظور من سفر مرگ بود. من برای سفر مرگ آماده می شدم و بدان كه آمادگی برای سفر آخرت این است كه از گناه پرهیز كنی و تلاشی برای رفتار نیك و خیر داشته باشی، انما الاستعداد للموت تجنب الحرام و بذل الندی و الخیر. [2] .
هنگامی كه فرد بر این باور عمیق باشد كه اندیشه و رفتارهای وی زاد و توشه سفر آخرت است، تلاش خواهد نمود كه به بهترین شیوه توشه فراهم سازد. و حتی به هیچ وجه راضی نخواهد شد كه دیگران وی را كمك كنند. زیرا نتیجه كار دیگران برای خودشان است. آنگاه این گونه رهنمون شفاف و رسا عنوان می كند كه آمادگی برای سفر آخرت در دو محور خلاصه می شود؛ از حرام به دور، و از رفتار پاك بهره مند باشی.
[ صفحه 72]
این باور و اعتقاد سید الساجدین علیه السلام است. هنگامی كه در مسجد الحرام تهجد و گریه ی وی، دیگران را به شگفتی وا می دارد، طاووس فقیه به نزد حضرت آمده می گوید، این مقدار گریه و انابه از تو كه فرزند حسین و فرزند فاطمه هستی و جد تو پیامبر اسلام است، چگونه است؛ بر ما چگونه خواهد گشت! امام روی كرده به وی می فرماید، سخن تبار مرا رها كن كه پدر و مادر و جد من كیست؛ خدای سبحان بهشت را برای نیكوكاران آفریده گرچه بنده سیاه حبشی باشد. جهنم را برای گناهكاران آفریده هر چند فرزند قریش باشد. در قیامت حسب و نسب ها رخت برمی بندند، فاذا نفخ فی الصور فلا انساب بینهم. [3] .
این باور عمیق انسان را از رفتار ناشایست بازداشته و وادار می سازد تا برای آن سرای خویش توشه فراهم سازد. زیرا بر این باور است كه در آن سرا مهمان فضل و بركت خدا و مهمان سفره خویشتن است. حال نگری به اندیشه و رفتار زین العابدین علیه السلام افكنیم تا ببینیم چگونه برای این سفر آماده می شود و چگونه زاد و راحله برای سفر بی پایان آخرت فراهم می سازد؟
[ صفحه 71]
زهری می گوید علی بن الحسین علیه السلام را در شب سرد بارانی دیدم كه بر دوش خویش آرد و هیزم حمل می نمود. به او گفتم فرزند پیامبر، اینها چیست و كجا می بری، در پاسخ من گفت، من عزم مسافرت دارم و اینها هم نیازهای سفر من می باشند. به او گفتم اجازه دهید خدمت كار من اینها را كمك كند. وی اجازه ندادند. گفتم اجازه دهید من خودم كمك كنم بیاورم، امام در پاسخ می فرماید: من نیازهای سفرم را باید خودم ببرم و هنگامی كه نیازم شد، از آنها بهره ببرم، مرا به حال خود واگذار!
زهری می گوید من از حضرت جدا شدم. آنگاه بعد از چند روزی حضرت را در مدینه دیدم كه گویی مسافرت نرفته است، از حضرت پرسیدم كه یا ابن رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم شما مسافرت نرفتید؛ حضرت در پاسخ من فرمود منظور من آن سفری كه تو پنداشتی نبود. منظور من سفر مرگ بود. من برای سفر مرگ آماده می شدم و بدان كه آمادگی برای سفر آخرت این است كه از گناه پرهیز كنی و تلاشی برای رفتار نیك و خیر داشته باشی، انما الاستعداد للموت تجنب الحرام و بذل الندی و الخیر. [2] .
هنگامی كه فرد بر این باور عمیق باشد كه اندیشه و رفتارهای وی زاد و توشه سفر آخرت است، تلاش خواهد نمود كه به بهترین شیوه توشه فراهم سازد. و حتی به هیچ وجه راضی نخواهد شد كه دیگران وی را كمك كنند. زیرا نتیجه كار دیگران برای خودشان است. آنگاه این گونه رهنمون شفاف و رسا عنوان می كند كه آمادگی برای سفر آخرت در دو محور خلاصه می شود؛ از حرام به دور، و از رفتار پاك بهره مند باشی.
[ صفحه 72]
این باور و اعتقاد سید الساجدین علیه السلام است. هنگامی كه در مسجد الحرام تهجد و گریه ی وی، دیگران را به شگفتی وا می دارد، طاووس فقیه به نزد حضرت آمده می گوید، این مقدار گریه و انابه از تو كه فرزند حسین و فرزند فاطمه هستی و جد تو پیامبر اسلام است، چگونه است؛ بر ما چگونه خواهد گشت! امام روی كرده به وی می فرماید، سخن تبار مرا رها كن كه پدر و مادر و جد من كیست؛ خدای سبحان بهشت را برای نیكوكاران آفریده گرچه بنده سیاه حبشی باشد. جهنم را برای گناهكاران آفریده هر چند فرزند قریش باشد. در قیامت حسب و نسب ها رخت برمی بندند، فاذا نفخ فی الصور فلا انساب بینهم. [3] .
[1] آل عمران، 30.
[2] علل الشرايع، ج 1، ص 270.
[3] مناقب، ج 4، ص 151، بحار، ج 46، ص 81.